Monty

In dit duet delen een menselijke en een niet-menselijke performer het podium. Ze benaderen elkaar niet als mens of object, maar via hun eigen performatieve lichaam. Met een eigen dynamiek, manipulaties en zacht gefluit brengen ze elkaar in beweging.

Gedreven door melancholie geven de performers vorm aan afwezige rouwobjecten en fantoompijnen. Te midden van gefragmenteerde lichamen, gebaren en geluiden monteren ze zichzelf en elkaar opnieuw. Ze razen voort door vervreemdende landschappen, tussen verleden en toekomst – in een staat van future melancholia.

In Almost Transparent Blue onderzoekt Tim Bogaerts het idee van co-creatie voorbij de mens als middelpunt. Het resultaat is een nieuwe verwantschap met materie, de ander en het zelf.