Monty

Apoyatura zou een concert kunnen zijn, of misschien een choreografisch werk, maar het is in elk geval een landschap, een plek waar een lichaam, een piano en een hemel samenkomen.

Binnen deze ruimte zweeft het lichaam in een ambigue, tussenliggende staat: tussen waken en dromen, controle en overgave, volledig afgestemd op het gewicht van zijn eigen aanwezigheid. Hier gaan lichtheid en zwaarte met elkaar in dialoog, die zich ontvouwt in een tijd van vage contemplatie — van halfopen ogen en half-luisterende oren. Bueno stelt daarbij een centrale vraag: wat is de relatie tussen deze fysieke toestand en klank?