Monty

Twee bacteriën dwalen over een huid. Ze lezen de tekens die erin achterbleven en vertellen wat onderhuids plaatsvond.
En peau de pêche deelt een reeks gedachten, die samen een ritmisch gedicht vormen; een atypisch lied over doorstreept worden en jezelf doorstrepen, over het verdringen van opdringerige herinneringen. Over wissen wat was en wassen wat is. Over wat met iemand kan gebeuren als validistische, racistische, seksistische blikken en woorden woekeren in je onderhuidse.
Een speelse, kleurrijke, muzikale performance. Een intiem delen dat hoopt te helen, dat wil ont-wikkelen wat ingewikkeld werd. Een binnenwereld die meer en meer vertelt over de buitenwereld.

OVER DE TITEL

De titel, En peau de pêche, verwijst naar de huid, maar ook naar een trainingsbroek die een tijd populair was bij Noord-Afrikaanse jongens in Frankrijk en België (en bij Dounia zelf).
Op de afbeelding is het woord Beurette doorgestreept, nadat de term zelf lang genoeg mensen doorstreepte. Deze term, die zowel racistische als seksistische connotaties heeft, werd lange tijd gebruikt om mensen uit te wissen. (Beur, of rebeu, is een racistische term in het Frans om in Europa geboren mensen aan te duiden wier ouders of grootouders immigranten uit de Maghreb zijn. De term voor een vrouwelijke beur is beurette en heeft een seksistische connotatie, in het bijzonder vanwege de fetisjering van Noord-Afrikaanse vrouwen. Jarenlang was de rassencategorie beurette in Frankrijk het populairst op pornosites.)

(ARTISTIEKE) TALEN EN TOEGANKELIJKHEID

“HET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIETHET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIET meestal altijd.”

Hanna Zaouad – NEOHUMAIN

Deze performance hoopt met iedereen verbinding te maken: eigen noden, verschillende achtergronden, unieke lichamen. En peau de pêche probeert prikkelvriendelijk te zijn.

De performance duurt 50 minuten zonder pauze. De deuren van de zaal gaan open 5 minuten voor de start van de performance. De volledige vertelling gebeurt zowel in Nederlandse gesproken taal als in Vlaamse Gebarentaal. Om de poëzie van deze talen ruimte te geven, wordt niet alles letterlijk en simultaan vertaald of verteld. Soms vertelt de Gebarentaal, soms de muziek, beelden, gesproken, of geanimeerde geschreven taal.

We spelen in een intieme, open opstelling. Binnen en buiten lopen, geluid maken of bewegen wordt niet ontmoedigd, de deur staat altijd op een kier.
Harde geluiden of fel licht worden vermeden, maar aangekondigd, mochten ze toch plaatsvinden. Er is zijn medewerkers aanspreekbaar en een rustruimte voor wie wil ontprikkelen.

Er wordt gebruik gemaakt van projectie, muziek en een rookmachine.

Dit werk gaat over psychische uitdagingen die het gevolg zijn van discriminatie. Er komt geen expliciet geweld in de performance, maar gevoelige thema’s worden op poëtische wijze aangeraakt.