Monty

Een puissant rijke pater familias die een zakenimperium heeft opgebouwd, ligt op sterven. Zijn kinderen zijn allemaal opgetrommeld om naar het ouderlijk huis te komen en er is een enorme erfenis te verdelen. Door de oplevingen van de vader duurt het sterfbed langer dan verwacht.

De harde hand van de autoritaire vader heeft ervoor gezorgd dat zijn kinderen de afstand tot hem letterlijk zo groot mogelijk hebben gemaakt, dus ze moeten wel blijven logeren in het grote, kille huis. In afwachting van de laatste zucht is er tijd voor bekentenissen, gekonkel en oude vetes. Wie krijgt wat van de erfenis en niet onbelangrijk: wat wil niemand meer hebben.  Met het drankgebruik stijgt ook de intolerantie. Als de ochtend gloort, voelt iedereen zich eenzaam en onbegrepen. De vraag is of het sterven van de oude vader de familie dichter bij elkaar heeft gebracht, of juist nóg verder van elkaar heeft verwijderd.

Het is een treurige familiegeschiedenis, maar juist daar waar diepe treurigheid is, valt altijd wat te lachen. Om met van ‘t Reve te spreken: ‘de echte tragiek moet je verpakken in een berg sarcasme en humor, anders kan het niet.’